როგორ ადვილად იძარცვებიან
თანდათან ჩვენი სავსე გულები,
თუ დაუკვირდი, ალბათ, მიხვდები,
ყველაფერი რომ იყო ულევი _
ცრემლი, ღიმილი, ალერსი, ფიცი,
თოვლზე სიცოცხლის ნაფეხურები,
რაღაცა დამრჩა უთქმელი, ვიცი
და თქვენთან ყოფნას დავეშურები...
გახშირებულა თითქოს ავდარი,
ფოთოლცვენაა მთელი ცხოვრება,
ის რამდენიმე წუთისთვის ღირდა,
სიკვდილის წინ რომ გვემახსოვრება.
1998.
წიგნიდან `აკაციის ხეივანი~